- yorğun
- sif. Çox işləmək, yerimək, hərəkət etmək və digər fəaliyyət nəticəsində yorulmuş, üzgün düşmüş. Yorğun adam. Yorğun at. – Qışın soyuğunda da adam istəyir, girsin isti kürsüyə və yorğanı çəksin başına, bir az da yorğun olan adamı yuxu tutur. C. M.. Yorğun olduğumdan yatdıq gecəni; Səhər açılınca oyatdı məni. S. V.. Səməd əmisinin ardınca, yorğun addımlarla yemək otağına keçib stolun yanında oturdu. İ. Hüseynov. Yorğun düşmək – yorulmaq. <Xədicə> axırda yorğun və halsızca düşüb qaldı. S. H.. Yorğun düşmüş qızlar yerlərinə girən kimi gözlərini yumdular. M. Hüs.. // məc. Keçirdiyi həyəcan və iztirablardan üzülmüş, üzgün düşmüş, yorulmuş. yorğun-yorğun zərf Gücdən düşmüş halda, yorulmuş halda, zəifləmiş halda. Yorğunyorğun baxmaq.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.